شاید بزرگترین وظیفه ی یک حاکمیت وضع قوانین و اجرای آن است. قوانینی که جهت تسهیل امور و روابط وضع شوند و قدرتی که بتواند، از آن ها حمایت کند و با قانون شکنان در چارچوب همان قوانین برخورد کند. حاکمیتی که قانون را ملاک عمل قرار دهد، سطح پاسخگویی خود را در همان حد و حدود، و همان چارچوب حفظ خواهد رد و حاکمیتی که قانون شکنی کند، تیشه به ریشه ی قانونی خود زده است. امروز و در این حال، ما با پدیده ای متفاوتی مواجهیم. پدیده ای که به مرور جز قوانین و آداب مملکت داری، این نظام شده است. پدیده ی بی قانونی و یا عدم صراحت در قانون!
٭ ٭ ٭
مردم ما نسبت به ویروس کرونا و تمامی تلاش هایی که برای کنترل آن انجام می شود، بی تفاوتند. سه میلیون سفر بین شهری و میلیون ها سفر داخل شهری، ویروس کشنده را کشنده تر از قبل به جان همین مردم انداخته و کسی از حاکمیت بی قانون، جلودار این سفرها نیست. صحبت از قرنطینه، کفر محسوب می شود و رژیمی که تاب نرم افزاری را بر روی گوشی ها ندارد، این بار صحبت از اعتماد به مردم و خواهش از آن ها، جهت همراهیشان را می کند.
٭ ٭ ٭
بزرگترین مغلطه ای که توسط آن جمهوری اسلامی بارها خود را از مهلکه ها رهانیده، همین پدیده ی فشل بودن قانون و عدم صراحت در تعیین مسئولیت ها و تصمیم گیری هاست. عدم صراحتی که نهایتا به پاسخگویی نظام در چارچوب کی بود، کی بود، من نبودم! و انداختن توپ به میدان دیگری تعریف می شود.
فرمول موفقیت این روز های کرونا در ایران، بی قانونی عمدی حاکمیت و عدم مسئولیت پذیری مردم است.
درباره این سایت